tag:blogger.com,1999:blog-80003673577524396602024-02-07T20:01:00.169-08:00Ραστώνη- Indolence- Indolenze- Indolencia- TrägheitThe Gurgle of Transistorhttp://www.blogger.com/profile/10301836996794827415noreply@blogger.comBlogger26125tag:blogger.com,1999:blog-8000367357752439660.post-18372511302391201012012-01-29T05:26:00.000-08:002012-01-29T05:26:36.059-08:00the way to search out the perfect funeral house to your beloved one<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgRUKOD5ZLlmzX9KZxB33vtjYB3yt-qk9J2mj4pXgH2rWBAMQuIy5PBiSQTzsuLzlIorZkGfM7cQH-inohPk1yMLIXBue6i_QV55EaB5mY0IvrquDppe3SlXU-JRHFzQgd8_2q4h9XWhZE/s1600/%25CE%25BD%25CE%25BD%25CE%25BD%25CE%25BD%25CE%25BD.jpg" imageanchor="1" style="margin-left:1em; margin-right:1em"><img border="0" height="320" width="226" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgRUKOD5ZLlmzX9KZxB33vtjYB3yt-qk9J2mj4pXgH2rWBAMQuIy5PBiSQTzsuLzlIorZkGfM7cQH-inohPk1yMLIXBue6i_QV55EaB5mY0IvrquDppe3SlXU-JRHFzQgd8_2q4h9XWhZE/s320/%25CE%25BD%25CE%25BD%25CE%25BD%25CE%25BD%25CE%25BD.jpg" /></a></div><br />
<br />
Houston funeral dwelling providers range; due to this fact, you want to take the time and effort to pick out the perfect funeral home in your needs. Dropping someone near you can be extremely tough and it may be laborious to concentrate on the each day activities. The aspects, which can affect your decision concerning Houston funeral companies could also be personal. Nonetheless, there's some ideas which can guide your decision.<br />
<br />
Location- It's worthwhile to take into account how near your home the Houston funeral house will likely be situated and how easy it's to access. You'll have to visit the funeral home a number of occasions; therefore, you need to be certain that it isn't too far to travel.<br />
<br />
Facilities- Elderly friends and family will need to go to the funeral house; therefore, parking facilities and access points will need to be considered. Ramps, disabled parking and toilet amenities, ought to be provided.<br />
<br />
Employees- Throughout this difficult time, you will want to be assured that the workers of the funeral dwelling are succesful, confident and professional. You have to to satisfy with the people who can be coping with your funeral wants and guarantee that you're satisfied.<br />
<br />
Reputation- Many individuals select their Houston funeral home, due to the status of the individuals who own and work all through the business. Talking to mates, household and the native clergyman will give you an idea of the popularity and level of service of the Houston funeral home.<br />
<br />
Experience- Many businesses can be used when they are new; nonetheless, funeral houses are sometimes selected after they have several years of experience. You need to know that you are in succesful palms, who can guide and comfort you through this difficult time.<br />
<br />
Decor- This might not be the very first thing that you consider when choosing the right Houston funeral residence, however, colours and designs can affect your mood. Many funeral homes select their decor extraordinarily fastidiously to ensure that you're feeling calm, welcomed and comforted.<br />
<br />
Worth- Funerals will not be an inexpensive course of; nevertheless, there are many affordable choices when you want to choose the perfect Houston funeral services. Asking different individuals what they paid for his or her funeral prices could offer you an indication of what you will need to spend.<br />
<br />
Research- You'll be able to simply use the Internet to analysis the completely different funeral homes which are on offer. This can give you all the information that you want before visiting and assembly the employees. You will be able to make a number of decisions on the Houston funeral dwelling, with out leaving the consolation of your home.<br />
<br />
Written pointers- Planning a funeral will be an emotional and sophisticated course of and there are several issues that you may forget. Due to this fact, you should make sure that every little thing you talk about with the Houston funeral house is written down to your records. It will be certain that there are no mistakes all through the process.<br />
<br />
Providers supplied- Lots of the Houston funeral house providers shall be included in the value, and you need to decide what services you require. There are primary packages to go well with traditional funeral requirements and in depth packages for elaborate funerals. That you must choose a funeral house which is versatile and can accommodate your needs.<br />
<br />
Έμποροι των νεκρών, Αμερικάνοι!<br />
<br />
Ελευθέρας βοσκής από το Ίντερνετ...<br />
<br />
Ο πίνακας του Γ. ΜπουζιάνηThe Gurgle of Transistorhttp://www.blogger.com/profile/10301836996794827415noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8000367357752439660.post-7729500560640499872012-01-21T14:52:00.001-08:002012-01-21T14:52:46.165-08:00Διαβάστε επειγόντως, απλώς πατώντας expand!<br />
<br />
<b><a href="http://gloryhopes.blogspot.com/">ΕΔΩ</a><i></i></b>The Gurgle of Transistorhttp://www.blogger.com/profile/10301836996794827415noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8000367357752439660.post-52166197530221588402012-01-18T18:45:00.000-08:002012-01-18T18:45:38.513-08:00no I don't look down<iframe width="459" height="344" src="http://www.youtube.com/embed/YVrOE39KT5A?fs=1" frameborder="0" allowFullScreen=""></iframe>The Gurgle of Transistorhttp://www.blogger.com/profile/10301836996794827415noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8000367357752439660.post-15701121708914810852012-01-07T06:03:00.000-08:002012-01-07T06:07:25.802-08:00ΒlogrollingΤα παιδιά στον πόλεμο<br />
στη δουλεία<br />
μπλεγμένα σε παράνομες οικονομικές δραστηριότητες<br />
<i><br />
<a href="http://overboiledeggs.blogspot.com/2011/11/want-some-innocence.html">ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΔΩ</a><b></b></i>The Gurgle of Transistorhttp://www.blogger.com/profile/10301836996794827415noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8000367357752439660.post-29430634606691963512012-01-06T05:57:00.000-08:002012-01-06T06:16:00.479-08:00Banksy και ορισμένες σκέψειςΟ Banksy ξαναχτύπησε. Αυτή τη φορά με ένα έργο κατά της παιδεραστίας. Περισσότερα θα δείτε <b><a href="http://www.babylonia.gr/magazine/news/diethni-nea/ena-ergo-tou-Banksy-kata-tis-paiderastias.html">εδώ</a></b><br />
<br />
Το έργο αυτό αποτέλεσε αφορμή για μια σωρεία σκέψεων που με κατέκλυσαν σχετικά με το ξετύλιγμα του μίτου της παιδεραστίας. Και πιο συγκεκριμένα για τις κοινωνικές συμβάσεις που εκάστοτε το ντύνουν και μας το παρουσιάζουν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, τον ποινικό ή τον παιδαγωγικό. Μου ήρθε στο μυαλό το Συμπόσιο του Πλάτωνα, όπου ο παιδικός έρωτας των αρχαίων παρουσιάζεται σχεδόν ιερός αφού αποτελεί την καταλυτική αρχή της κοινωνικής χειραφέτησης του νέου και την μύησή του στον κόσμο των ιδεών. Έτσι, η σχέση του ερώμενου (παιδιού) με τον εραστή του (άντρα μεγαλύτερης ηλικίας που έχει και τον ενεργητικό, ή καλύτερα μυητικό ρόλο, στη σχέση) στις διάφορες περιοχές της αρχαίας Ελλάδας, εκτός από ορισμένες πόλεις που αποτέλεσαν εξαίρεση στο ευρέως διαδεδομένο έθιμο της παιδεραστίας, πήρε χροιά κοινωνικοποίησης με αρκετές επιμέρους διαφοροποιήσεις. Τελικά, είτε η σχέση των δυο κατέληγε σε σχέση ζωής και συμπόρευσης είτε σύντομα διασπαζόταν δεν έπαυε να σημαίνει την ένταξη του παιδιού στον κόσμο του ενήλικου άντρα, του πολιτικού άντρα και τον ιδεολογικό εξοπλισμό του.<br />
<br />
Έπειτα, στα χρόνια του ρομαντισμού ο νεαρός άντρας, όπως και η νεαρή γυναίκα, έγιναν το υποκείμενο της έμπνευσης και τελικά του ερωτικού πόθου, είτε ανεκπλήρωτου και πλατωνικού, όπως συνηθίζουμε να το λέμε, είτε εμπράγματου και τελειωμένου. Οι ρομαντικοί θεωρούσαν πως η ήβη και η νεότητα είναι οι κατ' εξοχήν ηλικίες του ανθρώπου, στις οποίες το πνεύμα διεγείρεται και το σώμα εμπλέκεται σε πάθη. Με οδηγό τον ιδανισμό και τον συνακόλουθο περφεξιονισμό, ο άνθρωπος είναι ωραίος ως νέος, το σώμα του ανθίζει, τα κάλλη της νεότητας τον στολίζουν ενώ τον διέπει και αναδύεται από μέσα του το πνεύμα της νεότητας και η εμπαθής, ακραία παραφορά του. Μέσα στα πλαίσια αυτά, είναι χαρακτηριστικό πως οι δυο μεγαλύτεροι ρομαντικοί ποιητές, ο Μπάυρον και ο Κίτς, πέθαναν σε τόσο νεαρές ηλικίες, διατηρώντας έτσι ανέπαφο το σώμα και το πνεύμα από τον μαρασμό των γηρατειών και τις ιδανιστικές εκπτώσεις τους.<br />
<br />
Στα χρόνια μας, η παιδεραστία έχει ποινικοποιηθεί, η απαρασάλευτη ομορφιά της νεότητας ωστόσο παραμένει, και θα παραμένει εσαεί, ένα γρανάζι <i>της αρχαίας βιομηχανίας του ωραίου</i>, όπως έλεγε και ο Βαλερύ. Η αλήθεια είναι πως η σεξουαλική πράξη χωρίς τη συγκατάνευση και των δυο πλευρών είναι αποτρόπαιη και δεν έχει σχέση με τον παιδαγωγικό ρόλο του ''ἐρᾶν τῷ ἐφήβῳ'' αλλά ούτε και με την αισθητική καλλιέπεια. Η άσκησή του είναι και οφείλει να 'ναι αξιόμεμπτη και ο αγώνας για τον περιορισμό του δεν μπορεί παρά να κρίνεται, τουλάχιστον, ως γενναία πράξη.<br />
<br />
Ο Banksy λοιπόν πιστός στις αγωνιστικές του καταβολές σχολιάζει αυτή τη φορά ένα κοινωνικό φαινόμενο. Και το καυτηριάζει. Η απλότητα μάλιστα της καλλιτεχνικής αυτής κατάθεσης παρουσιάζει τόσο ξεκάθαρη, και το 'χουμε ανάγκη αυτό.<br />
<br />
Σύντομα, ο αφαιρετικός και ουσιαστικός Banksy ξαναχτύπησε!The Gurgle of Transistorhttp://www.blogger.com/profile/10301836996794827415noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8000367357752439660.post-79636645062816365162011-11-05T05:45:00.001-07:002011-11-05T05:49:25.450-07:00νέα κυκλοφορία<iframe width="400" height="100" style="position: relative; display: block; width: 400px; height: 100px;" src="http://bandcamp.com/EmbeddedPlayer/v=2/album=3672294548/size=venti/bgcol=FFFFFF/linkcol=4285BB/transparent=true/" allowtransparency="true" frameborder="0"><a href="http://nefeliwalkingundercover.bandcamp.com/album/-">Τα μολύβια - κομάντος by nefeli walking undercover</a></iframe><br />
<br />
ακούστε όλο το cd από δωThe Gurgle of Transistorhttp://www.blogger.com/profile/10301836996794827415noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8000367357752439660.post-8109324791379534802011-11-01T15:36:00.000-07:002011-11-05T10:53:49.723-07:00Σηκώστε τον ποδόγυρό σας, εμπρησμός!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">Η προσβλητική ανακοίνωση του ΕΚΕΒΙ που προσωπικά πιστεύω πως υποτιμά τη νοημοσύνη μου<br />
Την υποτιμά. Μάλιστα!<br />
<br />
Το μαύρισμα δικό μου για να τονίσω την υποτίμηση!<br />
<br />
Δηλαδή τί; Είναι πολιτισμός το ντανσιν γουιδ δε σταρς<br />
ο φασισμός<br />
και η κατινιά<br />
-με πρόφαση τα αρχαιοελληνικά κείμενα-<br />
αυτό θα πει εμπρησμός.<br />
<br />
Μετά λύπης μου και το παράθεμα όπως και ο σύνδεσμος.<br />
<br />
Ή μάλλον σωστά! Δεν έπρεπε να έχει εμπρηστεί! Αλλά να έκλεινε λόγω διασποράς φασιστικού περονόσπορου σε μια, κατά τα άλλα, δημοκρατική κοινωνία!<br />
(Και παρακαλώ όχι υστερίες τύπου διαφωνώ μαζί σου αλλά θα δώσω τη ζωή μου ώστε να μη φιμωθείς! Όχι, δεν είναι παράθεση!)<br />
<br />
Το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου (ΕΚΕΒΙ) καταδικάζει απερίφραστα κάθε μορφή βίας ειδικά στον χώρο του πολιτισμού, κρίνοντας αυτοδίκαιη την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών, του λόγου, των βιβλίων στη χώρα μας.<br />
Σ’ αυτό το γενικό πλαίσιο πολιτισμικής αντίληψης και δημοκρατικού πνεύματος, οι πρόσφατες καταστροφές στο βιβλιοπωλείο ΙΑΝΟS, στην οδό Σταδίου, <b>καθώς και η εμπρηστική επίθεση στο βιβλιοπωλείο «Γεωργιάδης», στα Εξάρχεια, το βράδυ της Παρασκευής, αποτελεί μια πράξη με αρνητικό πρόσημο για τις αξίες, τα ήθη και την πρόοδο της ελληνικής κοινωνίας.</b><br />
<b>Ως εκ τούτου, τα συγκεκριμένα γεγονότα χαρακτηρίζονται αποτρόπαια, απαράδεκτα και προσβλητικά.</b><br />
<br />
http://www.ekebi.gr/frontoffice/portal.asp?cpage=RESOURCE&cresrc=9136&cnode=145</div>The Gurgle of Transistorhttp://www.blogger.com/profile/10301836996794827415noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8000367357752439660.post-47628008755476696222011-11-01T03:12:00.000-07:002012-01-06T06:17:11.912-08:00Βιθέντε Λουίς Μόρα (is calling via skype)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi7P55-5IfwAInMqvPxXCcQ9V7ryws9CJWw-IrX_2WkX-Wl1fhcuLRKTpcrpO4naUrMqGGAbzXe-Xy45pdNSh-XojQRxIALKf2k3tBZr83OneByvrQ0L0wHUngsJzsWyi4O8OjKrsM_hiA/s1600/14.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi7P55-5IfwAInMqvPxXCcQ9V7ryws9CJWw-IrX_2WkX-Wl1fhcuLRKTpcrpO4naUrMqGGAbzXe-Xy45pdNSh-XojQRxIALKf2k3tBZr83OneByvrQ0L0wHUngsJzsWyi4O8OjKrsM_hiA/s320/14.jpg" width="229" /></a></div><b><br />
</b><br />
<br />
<b>I</b><br />
Την είδα σ' ένα Web συλλογικών παιχνιδιών<br />
τ' όνομά της τότε χ κι ακόμη τώρα<br />
μα ο τρόπος της να μου ανοίξει το κεφάλι<br />
κι οι ερωτήσεις της σε πόνεσε πολύ;<br />
μου φαίνονταν οικείες<br />
ερωτεύτηκα εκείνη την ίδια στιγμή<br />
και μείναμε σε άλλο Web του Texas<br />
για να αγοράσω ένα ωραίο dúplex <br />
σ' ένα σταθμό της Microsoft<br />
από τότε παίζουμε ακατάπαυστα<br />
δεν ένιωσα το πρόσωπό της ούτε την ανάσα της<br />
θα μπορούσε να είναι άνδρας τί παραπάνω δίνει<br />
η επικοινωνία είναι αυτό που έχει σημασία<br />
<br />
<b>II</b><br />
Ο ινφοέρωτάς μας σερφάρει μέσω του μόντεμ<br />
και το ανακοινώνουμε δωρεάν στον κόσμο<br />
θα μας συγχαρούν από το Hong-Κong<br />
ένας ναρκωέμπορος κοίτα τι συμπαθητικός<br />
ένας ψυχοπαθής παραμερίζει τις αρχές του<br />
και τα πρακτορεία στέλνουν τις προσφορές τους<br />
ο κόσμος είναι τώρα ενωμένος τι ομορφιά<br />
το $ εσπεράντο των φτωxών<br />
που περιμένουν τα πάντα και χτυπούν την πόρτα<br />
η ONU δε δουλεύει στο Internet<br />
από εκεί εμπορεύεται έντιμα<br />
κι o έρωτάς μας νικώντας τα χιλιόμετρα <br />
στο Διαδίκτυο που σφραγίζει τον δεσμό μας<br />
ήταν όλα τόσο ρομαντικά κι ειλικρινή<br />
δέχεσαι; Είπε κι έκανα κλικ σε μένα<br />
και τώρα όλος ο κόσμος μπροστά<br />
<br />
<span class="text"><b>IV</b><br />
Εγώ έιμαι ένα νεσεσέρ στο οποίο βρίσκεις<br />
τη γλώσσα που σε καθαρίζει και σε βρομίζει<br />
το να γεμίζεις το χαρτί υγείας με στίχους<br />
θα ήταν διασκεδαστικό αν το χρησιμοποιούσες<br />
σε κάποια ενδιαφέρουσα αποστολή<br />
το ξέρω μας τελειώνουν πια τα αστεία<br />
πώς ένα σύντομο ταξίδι μέσω της Οδού<br />
από τις σκούρες ζώνες των δικτύων<br />
όπου το σεξ πληρώνεται με κάρτα<br />
κοροϊδεύουμε τη λογοκρισία των γλωσσών<br />
και κάνουμε έρωτα σαν δύο κτήνη<br />
δίχως να αποκωδικοποιούμε τα εικονικά κλειδιά<br />
σε κάθε λιμάνι περιμένουν καλές αγορές<br />
σερφάρω άρα υπάρχω ή αυτό πιστεύω<br />
<br />
<b>V</b><br />
Γιατί ν' αγαπάμε αφού μπορούμε να δούμε την αγγλική<br />
λίστα των βίντεοκλαμπ ή των παραισθησιογόνων <br />
εφημερίδων του Τόκιο ή το συνάλλαγμα <br />
ζάλης του Dow Jones ή τις ρόδινες <br />
αυγές των καλών βιντεοπαχνιδιών;<br />
γιατί να συλλάβουμε παιδιά<br />
όταν έχουμε κωδικούς πρόσβασης<br />
σε ρώσικες μαφίες που μας τους ζητούν;<br />
γιατί να αγαπάμε όλη τη κουλτούρα<br />
που υπάρχει στο δίκτυο και δεν συζητάμε;</span><br />
<br />
<br />
<i>Τα ποιήματα απ' το e-poema.eu </i></div>The Gurgle of Transistorhttp://www.blogger.com/profile/10301836996794827415noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8000367357752439660.post-26454590298792054122011-10-31T01:01:00.001-07:002011-10-31T01:08:54.082-07:00Haunted House<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgkD6RyMmDQ1AE1ZWehnQoH1NGl2yBEw5Mto65uBgWw4bca5uvdwvs9T1CPz_DdLnin52rf38B5Pg5oK3eE4q5ZKOcPwEJYhXmGwH8q3Y0zKj-z-7lAP7r6374K6xe2cj9a5aMLetAT4M8/s1600/atget24.jpg" imageanchor="1" style="margin-left:1em; margin-right:1em"><img border="0" height="241" width="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgkD6RyMmDQ1AE1ZWehnQoH1NGl2yBEw5Mto65uBgWw4bca5uvdwvs9T1CPz_DdLnin52rf38B5Pg5oK3eE4q5ZKOcPwEJYhXmGwH8q3Y0zKj-z-7lAP7r6374K6xe2cj9a5aMLetAT4M8/s320/atget24.jpg" /></a></div><br />
<br />
<br />
<iframe width="400" height="100" style="position: relative; display: block; width: 400px; height: 100px;" src="http://bandcamp.com/EmbeddedPlayer/v=2/track=3153757188/size=venti/bgcol=FFFFFF/linkcol=4285BB/" allowtransparency="true" frameborder="0"><a href="http://darktree.bandcamp.com/track/retiennent-la-pluie-excerpt-2">Retiennent la pluie (excerpt 2) by Daunik Lazro • Benjamin Duboc • Didier Lasserre</a></iframe>The Gurgle of Transistorhttp://www.blogger.com/profile/10301836996794827415noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8000367357752439660.post-80771163721558039262011-10-14T09:24:00.000-07:002011-10-14T09:24:21.039-07:00Βρώμικη pop μετά από 10 κιλά χασίς και τα άπαντα του Harold PinterNight light in house fades up. Street fades up.<br />
<br />
Fade to half light.<br />
Fade up on house. Morning.<br />
<br />
The lights in the flat fade out.<br />
<br />
The flat fades to blackout.<br />
<br />
The collection<br />
<br />
<object width="420" height="315"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/760bkcZ8rb0?version=3&hl=en_US"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/760bkcZ8rb0?version=3&hl=en_US" type="application/x-shockwave-flash" width="420" height="315" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true"></embed></object>The Gurgle of Transistorhttp://www.blogger.com/profile/10301836996794827415noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-8000367357752439660.post-11990662332696937562011-10-10T22:38:00.000-07:002012-01-06T06:19:10.587-08:00dance show στην πλατεία */*/200*Με τη σειρά που παίχτηκαν:<br />
<br />
<object width="420" height="315"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/OZAwNFRzvS8?version=3&hl=en_US"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/OZAwNFRzvS8?version=3&hl=en_US" type="application/x-shockwave-flash" width="420" height="315" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true"></embed></object><br />
<br />
Και αφού αγκαλιάστηκαν, αποφάσισαν να μιλήσουν λίγο πιο χαμηλόφωνα:<br />
<br />
<object width="420" height="315"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/KhiaIXp79Is?version=3&hl=en_US"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/KhiaIXp79Is?version=3&hl=en_US" type="application/x-shockwave-flash" width="420" height="315" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true"></embed></object><br />
<br />
Και μετά...<br />
<br />
asad23esafegtrhefdsfaewrthrgfdsareqwt<br />
<br />
<object width="420" height="315"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/3GkGrVvbq5Y?version=3&hl=en_US"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/3GkGrVvbq5Y?version=3&hl=en_US" type="application/x-shockwave-flash" width="420" height="315" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true"></embed></object><br />
<br />
ewfwsafdsgtjurhtfdsawqewretrkjmndbsvas<br />
rewthdjukmrdsadfdwgehjrtkrhtrfewdq<br />
<br />
fewqrftgrhfdsa OXXXXX I XX I<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEizffQYjejixUk7RSIzLjHmVDuUR9SUuO4Vn123sDG3WQ93jcwTi-p4fIt7o4WyMLvM9LjxN0LspDIbdYxvu7Twb5fNH6-OGaUOR8WlrDXyzFcGWSgRLOhwC_f1_Og6ZrOt4FjntxE6XY4/s1600/art_kiss_by_guzeetia.jpg" imageanchor="1" style="margin-left:1em; margin-right:1em"><img border="0" height="274" width="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEizffQYjejixUk7RSIzLjHmVDuUR9SUuO4Vn123sDG3WQ93jcwTi-p4fIt7o4WyMLvM9LjxN0LspDIbdYxvu7Twb5fNH6-OGaUOR8WlrDXyzFcGWSgRLOhwC_f1_Og6ZrOt4FjntxE6XY4/s320/art_kiss_by_guzeetia.jpg" /></a></div><br />
<br />
γκκκκκκκχχχχχχχχχχχχχχ<br />
<br />
<br />
<iframe width="459" height="344" src="http://www.youtube.com/embed/koVHN6eO4Xg?fs=1" frameborder="0" allowFullScreen=""></iframe><br />
<br />
<br />
<br />
Εσύ την έζησες;The Gurgle of Transistorhttp://www.blogger.com/profile/10301836996794827415noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8000367357752439660.post-88871938359225962852011-09-24T16:11:00.000-07:002011-10-03T04:25:58.145-07:00Γιατί έτσι (στην κοινωνία των σκιλς)Δεν είμαστε όπως θα θέλαμε να είμαστε. Δεν είμαστε όπως ιδανικά θα θέλαμε να είμαστε. Δεν είμαστε αυτό που είμαστε και το ''έτσι είμαι γω'' παραμένει μια εξωφρενική πρόταση στη λογική. Γιατί τα στοιχεία που μας συγκροτούν είναι εντελώς ετερόκλητα. Η σκέψη μας διαστρωματώνεται επίσης και παύει να είναι ελέγξιμη πολλάκις. Και κάτω από τα μάτια μας πρωί και βράδυ δουλεύει σιωπηρά ο Άλλος. Ό, τι συναποτελεί ένα σύστημα ή οποιεσδήποτε οντότητες, διάφορες, λειτουργούν ως ένα τέτοιο, δεν αναγάγωνται στη μονάδα. Η γνωστική ψυχολογία είναι μια λάθος πρόταση στη λογική. Εκτός αν συλλαμβάνεις απλά το μηχανισμό που σ' οδηγεί εκεί ή αλλού (ε και;). Μπορείς να παρακολουθείς το δολοφόνο να διαπράττει το έγκλημα. Αυτό θα πει διαστροφή. Και είναι χαριτωμένο.<br />
<br />
Όμως τα προβλήματά μας δε λύνονται. Και θα 'ταν άχαρο να ζούσαμε χωρίς προβλήματα. Μπορείς να πατικώνεις το τσιγάρο στα χείλη και να σκέφτεσαι πως κάνεις στοματικό. Αυτή η εντελώς τρυφερή πρόταση στη λογική ενδείκνυται για έναν παράφρονα περισσότερο απ' ότι μια ψυχοθεραπευτική προσέγγιση. Τα πράγματα δεν αλλάζουν ευθύς και άρδην. Οι σκύλοι του Παβλόφ είναι αποδοτικότεροι ως συγκρότημα. Αλλά αυτή η έντονη επιθυμία, η αφέλεια του ανθρώπου να πιστεύει πως μπορεί, είναι χαριτωμένη. <br />
<br />
Τα όνειρα δεν μας αποκαλύπτουν τον αληθινό εαυτό μας ούτε τη βαθιά θάλασσα του υποσυνειδήτου μας. Ανελκύουν ναυάγια, πλευρές αλλά ποτέ το περιβάλλον πλήρες και ακέραιο. Παραμένουν έτσι μια αφελής πρόταση στη λογική που λογικά μπορεί να θεωρηθεί έως και λογική. Όπως και το παραπάνω. Όμως το να πιστεύεις πως υπάρχει κάτι που μπορεί να σου αποκαλύψει την αλήθεια κι έτσι να ξέρεις, να γίνεις αυτός που ξέρει, ο ποθητός γνωρίζων, είναι χαριτωμένη.<br />
<br />
Τα προβλήματα μας δεν λύνονται. Κι όμως τί θα ήμασταν χωρίς αυτά. Οι διαστροφές, οι διαταραχές, η παραφροσύνη και κυρίως ο ονειδισμός τους είναι απολαυστικά και χαριτωμένα. Και η στιγμή που συνειδητοποιείς πως είναι χαριτωμένα, είναι τρισχαριτωμένη. <br />
<br />
<object width="560" height="315"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/AoNNG9byXuw?version=3&hl=en_US"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/AoNNG9byXuw?version=3&hl=en_US" type="application/x-shockwave-flash" width="560" height="315" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true"></embed></object>The Gurgle of Transistorhttp://www.blogger.com/profile/10301836996794827415noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8000367357752439660.post-59630095357501514622011-09-16T16:01:00.000-07:002011-11-05T10:59:06.897-07:00Γιατί έτσι (στην κοινωνία των στιλς)αυτό συμβαίνει πάντοτε<br />
<br />
<object width="420" height="315"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/EEZyatnaT4A?version=3&hl=en_US"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/EEZyatnaT4A?version=3&hl=en_US" type="application/x-shockwave-flash" width="420" height="315" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true"></embed></object><br />
<br />
αυτό μια ή καμία<br />
<br />
<object width="420" height="315"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/atCc_JBI2Cs?version=3&hl=en_US"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/atCc_JBI2Cs?version=3&hl=en_US" type="application/x-shockwave-flash" width="420" height="315" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true"></embed></object><br />
<br />
<br />
ΓΙ' ΑΥΤΟ, ΑΡΧΕΙΣΑΙ ΝΑ ΑΣΧΟΛΕΙΣΑΙ ΜΕ ΤΟ ΡΕΤΡΟ:<br />
<br />
1 ΔΕΝ ΕΧΩ ΝΑ ΦΑΩ!<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg_PQ-VlRgssmu5TASGmalV_h1Oz0oYIeI64bVC-fFfMXBtLd7B2cjYcs3uFBL_kOxlMTRtUD8rDE7-UMnm0u1-5TG3nRuI-pL9wyQLp5mcpYfV-KT7NqhzFzgLFszleg0mxZaLcw-KDP8/s1600/%25CF%2581%25CE%25B5%25CF%2584%25CF%2581%25CF%258C-%25CF%2580%25CE%25BB%25CE%25AC%25CE%25BD%25CE%25B1-abadzhich-stanko-14.jpg" imageanchor="1" style="margin-left:1em; margin-right:1em"><img border="0" height="234" width="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg_PQ-VlRgssmu5TASGmalV_h1Oz0oYIeI64bVC-fFfMXBtLd7B2cjYcs3uFBL_kOxlMTRtUD8rDE7-UMnm0u1-5TG3nRuI-pL9wyQLp5mcpYfV-KT7NqhzFzgLFszleg0mxZaLcw-KDP8/s320/%25CF%2581%25CE%25B5%25CF%2584%25CF%2581%25CF%258C-%25CF%2580%25CE%25BB%25CE%25AC%25CE%25BD%25CE%25B1-abadzhich-stanko-14.jpg" /></a></div><br />
<br />
2 ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΑΥΤΟ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΙΝΟ!<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjrofyTpd7DK220bsQR-IrUZ4pBuATHOLOWkJM5iHaM1YbMzTjVATqT-dzhObWp1i-LhtnmH-hv6FqnNCpkSutfgxrUI602Fix7UM9cyyy8X7O8o8JpN9nTm_k5XsMrQR5kwicvrMG6z3A/s1600/retro-shots-abadzhich-stanko-09.jpg" imageanchor="1" style="margin-left:1em; margin-right:1em"><img border="0" height="212" width="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjrofyTpd7DK220bsQR-IrUZ4pBuATHOLOWkJM5iHaM1YbMzTjVATqT-dzhObWp1i-LhtnmH-hv6FqnNCpkSutfgxrUI602Fix7UM9cyyy8X7O8o8JpN9nTm_k5XsMrQR5kwicvrMG6z3A/s320/retro-shots-abadzhich-stanko-09.jpg" /></a></div><br />
<br />
3 ΟΠΟΥ ΡΕΣΤΟΡΑΝ, ΕΧΕΙ ΓΙΝΕΙ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΟ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΦΥΣΙΚΟΥ ΑΕΡΙΟΥ. <br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhVF5o_DbVcDrysc4f_ATbvDuU2aa7oI2QLo3SC_wxxgGczx7AME75JhLZlqU-jyyhx1MMkXXwXSplAdadLWpFxqPERG-7k-kuPGEuGw8aXVV3N9sC1U3qNes7OtSatxtJ-0CuPGLQurTs/s1600/retro-shots-abadzhich-stanko-01.jpg" imageanchor="1" style="margin-left:1em; margin-right:1em"><img border="0" height="218" width="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhVF5o_DbVcDrysc4f_ATbvDuU2aa7oI2QLo3SC_wxxgGczx7AME75JhLZlqU-jyyhx1MMkXXwXSplAdadLWpFxqPERG-7k-kuPGEuGw8aXVV3N9sC1U3qNes7OtSatxtJ-0CuPGLQurTs/s320/retro-shots-abadzhich-stanko-01.jpg" /></a></div><br />
<br />
4 ΜΗΝ ΤΖΟΓΑΡΕΙΣ, ΘΑ ΧΑΣΕΙΣ. ΖΗΣΕ ΣΑΝ ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ!<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhIz0o75TWgQ_VQ1j_o7PecmjK1_qCpqmiGYWiq2j_1ySrOuXC2b6W1tytKuefJe5YZtROa4hiMR1iGJuvNlfaGvdRkqVcam9kX2k0DA-yb5I61yvJulX92NHe6FQ0Q8InNPXuk2COsqnk/s1600/%25CF%2581%25CE%25B5%25CF%2584%25CF%2581%25CF%258C-%25CF%2580%25CE%25BB%25CE%25AC%25CE%25BD%25CE%25B1-abadzhich-stanko-15.jpg" imageanchor="1" style="margin-left:1em; margin-right:1em"><img border="0" height="238" width="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhIz0o75TWgQ_VQ1j_o7PecmjK1_qCpqmiGYWiq2j_1ySrOuXC2b6W1tytKuefJe5YZtROa4hiMR1iGJuvNlfaGvdRkqVcam9kX2k0DA-yb5I61yvJulX92NHe6FQ0Q8InNPXuk2COsqnk/s320/%25CF%2581%25CE%25B5%25CF%2584%25CF%2581%25CF%258C-%25CF%2580%25CE%25BB%25CE%25AC%25CE%25BD%25CE%25B1-abadzhich-stanko-15.jpg" /></a></div><br />
<br />
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ:<br />
<br />
ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΤΣΙ,<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhQDLG7XlQu2Uqbzbc6exk7AQyP6WQ4MPzaCxThXp5wkmME2lF74hT1CIdl0MGFDXpT53vYfqe2IuLKnV0910jv-UDTS3EtXpUp3H_qq_eVRacMmNLkAM6jz_RMTvl_T8FgSnARaokgq4w/s1600/retro-fashion.jpg" imageanchor="1" style="margin-left:1em; margin-right:1em"><img border="0" height="320" width="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhQDLG7XlQu2Uqbzbc6exk7AQyP6WQ4MPzaCxThXp5wkmME2lF74hT1CIdl0MGFDXpT53vYfqe2IuLKnV0910jv-UDTS3EtXpUp3H_qq_eVRacMmNLkAM6jz_RMTvl_T8FgSnARaokgq4w/s320/retro-fashion.jpg" /></a></div><br />
<br />
ΚΑΙ ΑΝΑΡΩΤΙΟΜΑΣΤΕ, ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ:<br />
<br />
<object width="560" height="315"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/GrHl0wpagFc?version=3&hl=en_US"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/GrHl0wpagFc?version=3&hl=en_US" type="application/x-shockwave-flash" width="560" height="315" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true"></embed></object>The Gurgle of Transistorhttp://www.blogger.com/profile/10301836996794827415noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8000367357752439660.post-45781824367793009722011-09-15T16:47:00.000-07:002011-11-05T10:53:17.978-07:00Γαμιέμαι στη Ραστώνη<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg9FeV-sAddyPML5IAHQ72OkPV3yLzXN8mA4_-ZpjNflXKoltcHEn6iM63ofy1gS4Mm4vy7-PhQJiNN7kUTON3uTH84-zki4yJqLtlu_QH9v3KRUwa7y-akPtoDHO7Z8j_UtoeP2kLZrOQ/s1600/images.jpg" imageanchor="1" style="margin-left:1em; margin-right:1em"><img border="0" height="183" width="275" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg9FeV-sAddyPML5IAHQ72OkPV3yLzXN8mA4_-ZpjNflXKoltcHEn6iM63ofy1gS4Mm4vy7-PhQJiNN7kUTON3uTH84-zki4yJqLtlu_QH9v3KRUwa7y-akPtoDHO7Z8j_UtoeP2kLZrOQ/s320/images.jpg" /></a></div><br />
<br />
Μια κυριακή είναι τόσο απρόβλεπτη όσο η σελίδα με τα περιεχόμενα. Μπορεί να ξυπνήσεις με βαρύ κεφάλι και να σκεφτείς πως θα μπορούσε να είναι οποιαδήποτε άλλη μέρα, γιατί για Κυριακή δεν σου κάνει. Αλλά ενδέχεται να ξυπνήσεις μ' αυτή τη διαύγεια χωμένη στην κόρη του ματιού που τη βλέπεις όταν γλυκοχαράζει να περιφέρεται στα πιο ανθισμένα λουλούδια ενός κήπου, να χορέψεις, να κατουρήσεις χορεύοντας, να πλύνεις τα δόντια σου χορεύοντας και να πας να πας... ε κάπου μακριά. Μέσα σ' έναν πίνακα. Ή στο γειτονικό καφενείο. Ή στο κέντρο μια ωραίας πόλης. Μπορεί η ζωή να μην είναι όπως την περιμέναμε, άλλα μας υποσχέθηκαν και άλλα έχουμε να αντιμετωπίσουμε, μπορεί η σκόνη πάνω στα παλιά βιβλία να μην φεύγει πάντοτε και το παρελθόν να κουμαντάρει τη ζωή αλλά στη σκέψη μου υπάρχει μια θέση μέσα σ' ένα γήπεδo ή σ' ένα ωραίο λουναπαρκ ή στη γειτονιά των ονείρων σου ή στο κορμί των ονείρων σου που αναμένει εσένα να καθήσεις πάνω της. Γλυκά. Και να γλύψεις το παγωτό σου ή να μασήσεις κανένα τετράφυλλο. Και αυτό θα πει Ραστώνη. Υπέροχη ραστώνη. Ευτυχία. Τα παιδιά που κάθονται στη Λόντου των Εξαρχείων, από την πάνω μεριά του Χασάν χαζεύοντας μια σκισμένη προκήρυξη είναι ευτυχισμένα. Τα παιδιά που μιλάνε για τον Νταλί στις 4 το πρωί στην Καλλιδρομίου ενώ στην ουσία γλυκοκοιτάζουν τον διπλανό ή την διπλανή τους ειν' ευτυχισμένα. Όσοι πίνουνε πρωινό καφέ στο Κουτί κατά μήκος της Ανδριανού και σχεδιάζουν το επόμενο ταξίδι τους που δεν θα γίνει παρά σε τρεις αιωνιότητες επειδή η τσέπη τους χάσκει άδεια, ειν' ευτυχισμένοι. Όσοι βρίσκουν ένα κρυφό μέρος, τη μικρή πλατείτσα λίγο πιο πάνω απ' το μετρό της Ακρόπολης ή ένα συνοικιακό καφέ στα Πατήσια, αλήθεια έχω τόσα να θυμάμαι από σένα, ή τρέχουν αλαφιασμένοι στην Βραζιλιάνα για να πιούν και να μιλήσουν για καθίκια και παρτούζες όσοι αγαπούν όσοι μεθούν που αγαπούν όσοι τη βγάλανε άυπνοι σε ξενοδοχεία, ήπιαν τον πόνο του διπλανού τους με τη σέσουλα και σηκώνουν το χαμόγελο τους με μπουλτόζα, όσοι μιλάνε λίγο κ δέρνουν πολύ όσοι δέρνουν περισσότερο απ' όσο μιλάνε, ειν' ευτυχισμένοι. Όσοι ξέρουν την εσοχή που σχηματίζουν τα βραχάκια στη Γλυφάδα, το ξημέρωμα στο Λυκαβηττό με σάντουιτς και βρώμικα φιλιά, την Τριπόδων και τα μικρά σινεμαδάκια, τη σκοτούρα της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, τα νεοκλασικά ετοιμόρροπα πια σπίτια πίσω απ' το Καλλιμάρμαρο, τους ωραίους τρελούς στο Παγκράτι δίπλα απ' το οινομαγειρίο και την πλέμπα με τα λευκόξανθα μαλλιά του Μεταξουργείου. Όσοι ήπιαν καφέ στο αίθριο της Ηλιούπολης έχοντας τον Σαρωνικό στα πόδια τους, ονειρεύτηκαν να έχουν για δικό τους το σπίτι με τις τεράστιες κούκλες στο λόφο Πανί, ήπιαν βενζίνη και την κατάπιαν με ευχαρίστηση. Όσοι λένε να πάνε θέατρο αλλά καταλήγουν με θεατρίνες. Όσοι λένε να πάνε σινεμά και κάνουν κύκλους το Φιλοπάπου. Όσοι έχουν δει την απόλυτη Ομορφιά μια μέρα στην Πατησίων με κλειστά παράθυρα ακούγοντας Χατζιδάκι και μένουν κόκαλα μπροστά στο νεκροταφείο που έχουν στην ποδιά τους. Είναι ευτυχισμένοι.<br />
<br />
<br />
<br />
Θέλω περισσότερο:<br />
<br />
1) Buster Keaton <br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhpRWd_1_gvuYvVU0r552XUbtbFd66GFInHGKgWelLcF0iMyNge1PlHSgji5uCvVpEZQZs61GIiMQC_VWABYzl32VDN6sVjS0GHBMHyabkguHnZbyleb5tMlrASYq0Tq4nyfRLCf0CCGjo/s1600/kinetic_man_buster_keaton_440.jpg" imageanchor="1" style="margin-left:1em; margin-right:1em"><img border="0" height="320" width="267" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhpRWd_1_gvuYvVU0r552XUbtbFd66GFInHGKgWelLcF0iMyNge1PlHSgji5uCvVpEZQZs61GIiMQC_VWABYzl32VDN6sVjS0GHBMHyabkguHnZbyleb5tMlrASYq0Tq4nyfRLCf0CCGjo/s320/kinetic_man_buster_keaton_440.jpg" /></a></div><br />
2) Bombay Bicycle Club <br />
<br />
<object width="420" height="315"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/3xVfIg1_CS0?version=3&hl=en_US"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/3xVfIg1_CS0?version=3&hl=en_US" type="application/x-shockwave-flash" width="420" height="315" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true"></embed></object><br />
<br />
<object width="560" height="315"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/uVwERG8YoG0?version=3&hl=en_US"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/uVwERG8YoG0?version=3&hl=en_US" type="application/x-shockwave-flash" width="560" height="315" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true"></embed></object><br />
<br />
3) περισσότερο κινέζικο<br />
<br />
4) περισσότερες ηλίθιες ταινίες<br />
<br />
5) περισσότερους τρελούς που να γελάνε<br />
<br />
6) περισσότερη ελευθεριότητα<br />
<br />
7) περισσότερα πρωινά<br />
<br />
8) τη ραστώνη της ευτυχίας...<br />
<br />
9) περισσότερο τίποταThe Gurgle of Transistorhttp://www.blogger.com/profile/10301836996794827415noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8000367357752439660.post-19353756978336560282011-09-09T07:07:00.000-07:002011-09-09T07:37:59.572-07:00Τί ονειρεύομαι να γίνω όταν μεγαλώσωΌταν μεγαλώσω θα μένω με βεβαιότητα σ' ένα παγωμένο, πιο παγωμένο δεν γίνεται, μέρος όπου θα τρώω παστό ψάρι και το δέρμα μου θα λευκαίνει όλο και περισσότερο. Μπορεί να μοιάζει με καουμπόικο τσιφλίκι μα θα 'ναι ουρανομήκεις αποστάσεις που θα πέφτουν στο κεφάλι μου. Με μονάδα μέτρησης την πατούσα. Περίπατος στον ατέλειωτο ορίζοντα.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhTqm1jLx1uzMDQVPtVvpbpAzNw08jze0V5n8fEDnLzlfY9yjx-ZJbcmiSEb2WCM0C9v-vu16PGV4mg3xn1KhN5ny3iewGRho76swqhvK8heW9l_Oqyhur-7mSDStA5GxbhL4CdznoOZIk/s1600/Canada-Wallpaper-canada-729709_1024_768.jpg" imageanchor="1" style="margin-left:1em; margin-right:1em"><img border="0" height="240" width="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhTqm1jLx1uzMDQVPtVvpbpAzNw08jze0V5n8fEDnLzlfY9yjx-ZJbcmiSEb2WCM0C9v-vu16PGV4mg3xn1KhN5ny3iewGRho76swqhvK8heW9l_Oqyhur-7mSDStA5GxbhL4CdznoOZIk/s320/Canada-Wallpaper-canada-729709_1024_768.jpg" /></a></div><br />
Κάθε μέρα θα σηκώνομαι νωρίς. Χαράματα. Θα κουκουλώνομαι για λίγο τρίβοντας τις πατούσες μου και μόλις τα χνούδια κολλήσουν στο σώμα μου, ζεστή και τρυφερή σαν φρατζόλα θα πετάγομαι απ' το κρεβάτι. Κατ΄ευθείαν θα ανάβω τσιγάρο, θα το τοποθετώ κάπως πρόχειρα και άγαρμπα στο τασάκι, που θα 'ναι ακριβώς δίπλα μου. Το τασάκι θα 'ναι τεράστιο. Στον πάτο του θα 'ναι κολλημένο το πρόσωπο του Τζέημς Τζόυς, αφότου έχασε και την νεανική του όραση, και η Δουβλινέζα που θα 'θελα να παντρευτώ. Δεν θα 'ναι ξανθιά ούτε μελαχρινή. Ούτε μπλε μάτια ούτε πράσινα ούτε καστανά. Διαφανή θα την έλεγες και προπάντων γελαστή. Κατ' ευθείαν θα πηγαίνω στο μπάνιο και θα πλένω το πρόσωπό μου ενώ το τσιγάρο θα εξακολουθεί να καίει το μουστάκι του Tζέημς Τζόυς. Θα σαπουνίζω την κοιλιά μου και τα χέρια μου και θα σκουπίζομαι καλά εγκαταλείποντας δυο τρεις στάλες να κυλούν αργά πάνω μου σαν να με χαιδεύει το πρωινό αυτοπροσώπως. Ύστερα θα μεταφέρω το τασάκι στην κουζίνα όπου θα μένω γυμνή καπνίζοντας αρκετή ώρα. Τελειώνοντας, χωρίς να χάσω καιρό, θα βάζω τις αρβύλες, το στενό παντελόνι, το πουλόβερ κι από πάνω ένα χοντρό πανωφόρι και θα βγαίνω απ' το σπίτι. <br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgXpeU2AhySk7cdqhKjSQCofuiY7B1_szdC8rvYaW7UulfBpVJNFxxMNkwopzITz1USys7rmh-6j_v6FTmiEhKWjzKUKyO7BuKN7PP0xvNxZn6CCVszQqsjJONYZunglOKLLqQVvJH5atU/s1600/heighton-brent-boulevard-cafe.jpg" imageanchor="1" style="margin-left:1em; margin-right:1em"><img border="0" height="319" width="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgXpeU2AhySk7cdqhKjSQCofuiY7B1_szdC8rvYaW7UulfBpVJNFxxMNkwopzITz1USys7rmh-6j_v6FTmiEhKWjzKUKyO7BuKN7PP0xvNxZn6CCVszQqsjJONYZunglOKLLqQVvJH5atU/s320/heighton-brent-boulevard-cafe.jpg" /></a></div><br />
Εδώ θα πίνω τον καφέ μου τις μέρες που δεν θα 'χει πολύ κρύο. Πάντα στο ίδιο τραπεζάκι. Διαβάζοντας την εφημερίδα, τα οικονομικά νέα και κυρίως τις ειδήσεις της τελευταίας στιγμής. ''Έγκλημα πάθους, άντρας σκότωσε τη γυναίκα του και το ανήλικο παιδί τους αφού την έπιασε να ερωτοτροπεί στο γραφείο του με τον προιστάμενό του''. ''Τροχαίο δυστύχημα στο κέντρο του Τορόντο. Βρέθηκαν μόνο οι σπλήνες των θυμάτων μπλεγμένες σαν κισσοί''. '' Τέλος εποχής για τα αστέρια του κινηματογράφου μας που χώρισαν εχθές το βράδυ ύστερα από έναν τρικούβερτο τσακωμό. Η γυναίκα λέει πως αυτός είναι επικύνδινος. Ο άντρας πως είναι εντελώς τρελή''. '' Αποκαλύψεις σοβιετικών αρχείων για τη δράση της KGB'' . <br />
<br />
Με το τέλος του καφέ θα πηγαίνω στη γειτονιά μου για να ψωνίσω. Κολοκύθια, μελιτζάνες και τυρί ενώ θα κρατσανίζω ένα κράκερ με μαρμελάδα. Θα μιλάω με τις γιαγιάδες των μικρών μαγαζιών, τα κορίτσια που δουλεύουν στο ταμείο μεγάλων εμπορικών καταστημάτων και με τα νεαρά αγόρια που κόβουν τη μέση τους για να μεταφέρουν τόνους προιόντων κάθε μέρα. Μπορεί να τρίβω τη μέση κανενός. Και όλοι θα μου λεν την ιστορία τους που τους πονά και χώνεται στην καρδιά τους σαν τσιμπήδα. Πόσος πόνος υπάρχει στον κόσμο κι όμως κάτι ευτυχές κρύβεται εκεί. Κάτι θαυμαστό που δεν μπορείς να προσδιορίσεις. Σου σιγοπαίζουν μια νότα αθανασίας οι πόνοι και ο πόθος συρρικνώνεται σε πιο καθημερινές επιθυμίες. Πιο πραγματώσιμες. Ανθρώπινες. Όλοι πάντως θα 'ναι φίλοι μου. Θα σφίγγουμε το χέρι και θα λέμε: ''Καλημέρα''. Ζεστή ζεστή.<br />
<br />
Αφού γυρίσω τα πράγματα στο σπίτι, θα πηγαίνω στη δουλειά ή ό, τι έχω τέλος πάντων. Με προτίμηση κάτι εντελώς διαστροφικό. Όπως, ''Γραφείο αγοράς ιδεών'', πωλήτρια ζαρζαβατικών, μελαγχολοδιώχτρα, μακιγιέζ πτωμάτων. Εν τέλει μπορεί να 'χω μια εντελώς καθωσπρέπει δουλειά ή πιο συνηθισμένη από τις παραπάνω, πράγμα που δεν θα με χαλάσει καθόλου, ιδίως αν η συναναστροφή είναι μες στο πρόγραμμα.<br />
<br />
Το μεσημέρι θα τρώω τζίντζερ κ παστή σαρδέλα. <br />
<br />
Ένας υπνάκος και κατά τις 6κμισή βόλτα στην πόλη. Περπατώντας. Αργά. Καπνίζοντας πάντα. Και κατά τις 7 θα ξεκινάει ο πόλεμος της σιωπής. Το βράδυ. Που καπνίζονται ως και τ' άστρα. Αφού αγοράσω κανένα βιβλίο ή κανένα δισκάκι, θα πηγαίνω εδώ:<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjzC9MA0U290MOVTJEHyiSZWDWV7hYY-m2CbWlatPQOWY4ORuiiELsZbdEKi6YJny_BcU1VP04w26IUOjE8w6a1zPOU2wBoaODhZk0j_2u_8tmKmYTGFNcx0RR6TOa4mwBoD0mQ8pCWjdc/s1600/mountain-bar-pub.jpg" imageanchor="1" style="margin-left:1em; margin-right:1em"><img border="0" height="320" width="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjzC9MA0U290MOVTJEHyiSZWDWV7hYY-m2CbWlatPQOWY4ORuiiELsZbdEKi6YJny_BcU1VP04w26IUOjE8w6a1zPOU2wBoaODhZk0j_2u_8tmKmYTGFNcx0RR6TOa4mwBoD0mQ8pCWjdc/s320/mountain-bar-pub.jpg" /></a></div><br />
Λίγο πριν νυχτώσει. Θα κάθομαι κάπως φοβισμένη, τρομαγμένη μάλλον, με το σώμα μου δεμένο σαν κουτάβι ενώ το κεφάλι μου θα παίρνει μια ελαφριά κλίση προς τα κάτω σαν αυτή των σαλτιμπάγκων. Θα πίνω μια βότκα, θα καπνίζω ελαφρώς καρκινογόνα μικρά, στο μέγεθος του τσιγάρου, πούρα και θα περιμένω... <br />
<br />
Περνώντας ο καιρός, θα βρω κανένα κορίτσι και αφού τελειώνω την ημέρα μου, που θα 'ναι πάντα τόσο όμορφα ίδια, θα της τραγουδάω σκαρφαλωμένη στο κοντινότερο δέντρο:<br />
<br />
Some may have blamed you that you took away<br />
The verses that could move them on the day<br />
When, the ears being deafened, the sight of the eyes blind<br />
With lighting, you went from me, and I could find<br />
Nothing to make a song but kings,<br />
Helmets, and swords, and half-forgotten things<br />
That were like memories of you- but now<br />
We'll out, for the world lives as long ago;<br />
And while we're in our laughing, weeping fit,<br />
Hurl helmets, crowns, and swords into the pit.<br />
But, dear, cling close to me; since you were gone,<br />
My barren thoughts have chilled me to the bone.<br />
<br />
κι έτσι θα περνούν οι μέρες. Όταν μεγαλώσω.The Gurgle of Transistorhttp://www.blogger.com/profile/10301836996794827415noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8000367357752439660.post-36779339827384576412011-09-08T03:18:00.000-07:002011-09-08T03:20:30.501-07:00Τον παίζω όλη μέρα<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiSV_J66Y8o1CpPrplZtVm_Hk8g7BWUiPBI2HebDofreYUW9srbN_cp3WOlf-Mr3Yqy03W15nkoO_lxM7Q4GPc-nEcBfyNB9RA5YIQ3dQfb18VJAkdk8iWOuIjFRsJVPzokOiEAaxHo-wg/s1600/diane_arbus_2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left:1em; margin-right:1em"><img border="0" height="320" width="318" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiSV_J66Y8o1CpPrplZtVm_Hk8g7BWUiPBI2HebDofreYUW9srbN_cp3WOlf-Mr3Yqy03W15nkoO_lxM7Q4GPc-nEcBfyNB9RA5YIQ3dQfb18VJAkdk8iWOuIjFRsJVPzokOiEAaxHo-wg/s320/diane_arbus_2.jpg" /></a></div><br />
<br />
<br />
Με λένε Ρόζα και τον παίζω όλη μέρα με Μπετόβεν, Λιστ και Φιτζέραλντ. Κατά τις 10 το πρωί βάζω τις γόβες μου και βγαίνω στη γειτονιά. Παίρνω δυο φρατζόλες ψωμί και τραβάω για την πλατεία. Ρωτάω τους μάγκες ''Τί χαμπάρια;''. Κι όταν το καύκαλό μου πυρώνει απ' τον ήλιο πέφτω με τη φούστα μου στο συντριβάνι και βγάζω γούστα. Αν κανείς μου χωθεί άγρια του λέω ''Βγες στην αγορά''. Κάνω τις μάσες μου στη γύρα, χαιδεύω τα παιδικά μουτράκια και περίλυπη σαν την αμαρτία που ξύνει τα πόδια της, λέω στα κορίτσια που φλέγονται ''Μου πετάς το κασκέτο σου με τη μύτη μπροστά''. Δεν γυρίζω σπίτι. Όλη μέρα στο κόζι, ανεβοκατεβαίνω τα πεζοδρόμια, αλείφω τις μασχάλες μου με τριαντάφυλλο. Χαζεύω αλήτες, που μόλις γυρίσαν απ' τα μπαρ μεθυσμένοι, καυλωμένοι και έτοιμοι για τσαμπουκά χουφτώνουν καμία αλανιάρα ανοίγουνε το φερμουάρ και τα δείχνουνε στον διπλανό. Τί τους λέω; ''Θες να μου τον πιείς;'' , και κόβουν βήχα. Πίνω καφέ με τη γειτόνισσα, βάζουμε μπουγάδα και τα γέλια μας ακούγονται ως το τέλος του δρόμου. Και τί έχει το τέλος του δρόμου; Χρώμα, μόνο χρώμα. Και τί έχει η καρδιά μου; Τραγούδι, μόνο τραγούδι. Κι αν καμιά φορά με πιάσει ο διάβολος και μαστουρώσω απ' τη θλίψη να σου πω τί βλέπω. Είμαι η Ρόζα η ερωτιάρα, με το γεμάτο κοφίνι. Κι αν το δικό σου έχασες, στείλε μου να το βρούμε μαζί.<br />
<br />
<br />
<object width="420" height="345"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/FMnVpseDZDs?version=3&hl=en_US"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/FMnVpseDZDs?version=3&hl=en_US" type="application/x-shockwave-flash" width="420" height="345" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true"></embed></object><br />
<br />
<br />
<object width="560" height="345"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/2HlK96kSNt0?version=3&hl=en_US"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/2HlK96kSNt0?version=3&hl=en_US" type="application/x-shockwave-flash" width="560" height="345" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true"></embed></object>The Gurgle of Transistorhttp://www.blogger.com/profile/10301836996794827415noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8000367357752439660.post-62934581410533717932011-09-04T19:36:00.000-07:002011-09-05T02:30:30.016-07:00κ-ε-μ-π-ε-κ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">Κυρία μου το 190 αργεί;<br />
Δεν σας καταλαβαίνω. Ποιό 190;<br />
Το λεωφορείο. Το εισιτήριο σας λέει 190. Να, ε-κα-τον ε-νε-νη-ντα. Υπογραμμισμένο.<br />
Δεν ξέρω τίποτα. Που πάει;<br />
Στο Κεμπέκ.<br />
Α να σου πω ωραία ωραία πάει στο Κεμπλέκ. Να σου πω για το πανέμορφο Κεμπλέκ με τις ανθισμένες πορτοκαλιές.<br />
Όχι Κεμπλέκ. Κεμπέκ. Χωρίς λάμδα. Να, κ-ε-μ-π-ε-κ. <br />
Α ναι κατάλαβα. Στο Κεμπέρρκ. Στο Κεμπέρρκ με τις ανθισμένες πορτοκαλιές. Έχεις πάει στο Κεμπέρρκ; Άσε με να σου πω.<br />
Πώς σας λένε; Δεν καταλαβαίνετε κ-ε-μ-π-ε-κ.<br />
Δεν θυμάμαι πως με λένε. Ναι κατάλαβα Κεμπέρδκ. Μα αφήστε με να σας πω για το βιομηχανικό, θορυβώδες και ψυχρό ψυχρό Κεμπέρδκ.<br />
Τί κάνετε εδώ;<br />
Περιμένω.<br />
Τί;<br />
Να πάω στο Κεμπέρμκ. Στο βρωμερό και τρισάθλιο γεμάτο πόρνες και αλήτες Κεμπέρμκ. Να σας πω γι' αυτό;<br />
Ναι ναι πείτε μου.<br />
Στο Κεμπέσκ γνώρισα τον αγαπημένο μου. Ήταν ξανθός με πράσινο μάτια. Τα μάτια του σπαρταρούσαν, ήταν ολοζώντανα. Τον αγάπησα. Τον αγάπησα πολύ. Άφησα όλη τη ζωή μου. Τους γονείς μου, τις σπουδές μου, το σίγουρο μέλλον μου. Είχα λεφτά. Είχα πολλά λεφτά. Αλλά τα άφησα κι αυτά και πήγα να ζήσω μαζί του μακριά απ' το Κεμπέντκ. Αργότερα, όταν βγάλαμε λίγα λεφτουδάκια και μπορούσαμε να τα φέρουμε βόλτα γυρίσαμε πίσω. Μέναμε σ' ένα μικρό σπίτι και η αγάπη μας άναβε και φούντωνε. Όταν με έπαιρνε, ο χρόνος σταμάταγε και στ' αυτιά μου χώνονταν μελωδίες. Ξεχασμένα, παλιά τραγούδια από την εποχή που ο μπαμπάς με πήγαινε στη σχολή χορού να μάθω γιάνκα και πώς να σηκώνω το φουστάνι μου χαριτωμένα. Τον αγαπούσα, τον ήθελα, τον ήθελα μέσα μου βαθιά βαθιά να μη βγαίνει να μη σταματά ούτε λεπτό. Και όταν μ' έπαιρνε φώναζα κι αυτός βαριαναστέναζε στο λαιμό μου, έχοντας για θέα το ήρεμο και παγωμένο Κεμπέτκ που έμοιαζε με λουλούδι που δυσκολεύεται να ξεπεταχτεί, και του λεγα μη φύγεις μη βγεις ποτέ και μου λεγε μη μ' αφήσεις είσαι όλη μου η ζωή όχι όχι. Περπατάγαμε σφιχταγκαλιασμένοι στο θερμό Κεμπέλικ με τα χέρια πιασμένα με τις μασχάλες δεμένες με την αγάπη φωλιασμένη μέσα μας. Τραγουδώντας παίζοντας γελώντας. Τον αγαπώ. Και τώρα που δεν θυμάμαι και δεν θυμάμαι ούτε πως δεν θυμάμαι ο καλός μου έφυγε και δεν θυμάμαι ούτε αυτό. Ούτε αυτόν τον ίδιο. Τα μάτια του τα χέρια του δεν τα θυμάμαι. Δεν θυμάμαι πως με φίλαγε, τί σχήμα είχαν οι χόνδροι των δακτύλων του, αν το μήλο στο λαιμό του προεξείχε λίγο πολύ ή πιο πολύ. Μα θυμάμαι πως, ναι θυμάμαι πως και θυμάμαι ότι θυμάμαι πως μ' έπαιρνε στο κέντρο του Κεμπέκ και ούρλιαζα πως τον αγαπώ και πως δεν υπάρχει δεν υπάρχει δεν υπήρχε λέξη να του πω τί νιώθω κι εκείνος με έσφιγγε και μου λεγε σ' αγαπώ σ' αγαπώ πες μου πες μου αγάπη μου, θα με θυμάσαι; <br />
<br />
<br />
</div>The Gurgle of Transistorhttp://www.blogger.com/profile/10301836996794827415noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8000367357752439660.post-17050880371557308892011-08-31T14:33:00.000-07:002011-11-05T11:00:54.532-07:00Ζ&Ζ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiDWS0DlQXZk80cUMqFl5hMik_40s3A9A1NavJNILYPFXq-YeIzS3NZ7z9TrT07I6WWB0Ygy0p0h2s0tvj7QGk8uutUCTdpT_ABwzhjxO8C6AEz4EgMP8xaWu5RvkVCDMebQ8r5ljaGkhA/s1600/tumblr_lbmrvwUeyF1qc47xeo1_500.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="176" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiDWS0DlQXZk80cUMqFl5hMik_40s3A9A1NavJNILYPFXq-YeIzS3NZ7z9TrT07I6WWB0Ygy0p0h2s0tvj7QGk8uutUCTdpT_ABwzhjxO8C6AEz4EgMP8xaWu5RvkVCDMebQ8r5ljaGkhA/s320/tumblr_lbmrvwUeyF1qc47xeo1_500.jpg" width="320" /></a></div><br />
<br />
<br />
Σκηνή πρώτη. Καταγώγι. <br />
<br />
Ο Τζακ είχε πιάσει την πιο αναπαυτική θέση. Είχε σωριαστεί στην άκρη του καναπέ όπου όλα τα πούπουλα και τα λεπτά υφάδια μαζεύονταν σχηματίζοντας ένα εξαιρετικά μαλακό κοίλο. Άναψε το τσιγάρο του και έβαλε ένα ουίσκι διπλό. Χάζεψε λίγο στη θέα των ξεχαρβαλωμένων επίπλων και του σκουπιδαριού που δέσποζε στο χώρο. Πριν καλά καλά το καταλάβει, πέρασαν κιόλας δέκα χρόνια. Ο δέκατος χρόνος που γνώριζε τα συγκεκριμένα ξεχαρβαλωμένα έπιπλα κι εκείνο το σκουπιδαριό και του φαίνονταν σαν πρώτα τόσο ανοίκεια που ορκιζόταν πως σήμερα ήταν η πρώτη, μάλιστα η πρώτη, φορά που τα βλεπε στη ζωή του. Με το δεύτερο ουίσκι άρχισε ν' αναθυμάται την εποχή που ήταν παιδί, όταν όλοι τον παρομοίαζαν με τον Τζακ του παραμυθιού κι εκείνος ενθουσιασμένος στην ιδέα πως μπορούσε να βρει την κότα με τα χρυσά αυγά -ή μήπως αυτό ήταν σε άλλο παραμύθι- γαντζωνόταν από το κοτσάνι της φασολιάς και προσπαθούσε ματαίως, αφού πάντα ή τσακιζόταν ή έσπαζε, να την ανέβει ως το τέλος της και ν' αγγίξει έτσι τον ουρανό.<br />
<br />
-Τζακ είσαι καργιόλης. Άδειασε τις τσέπες σου να δω τη σημερινή είσπραξη.<br />
-Ορίστε 13 ευρώ και 65 λεπτά. Όλα δικά σου.<br />
-Όχι αγαπούλα. Και 1 ευρώ για τον κόπο σου. Αλλά πες μου πες μου ρε καργιόλη πάλι τα ίδια;<br />
-Τί έγινε αφεντικό;<br />
-Ρωτάς...<br />
(σιωπή)<br />
-Πππ...<br />
-Μη μιλάς, καθίκι. Κι εχθές και σήμερα σε είδε ο χοντρός να μισαδειάζεις το πουγκί σου στον κάδο. Με περνάς για μαλάκα; Και που τα πας τα λεφτά ρε αρχίδι; Νόμιζες πως δεν θα καταλάβαινα ότι με κλέβεις πίσω απ' την πλάτη μου;<br />
-Κι εσύ αφεντικό το ίδιο κάνεις.<br />
(Μπουνιά. Αίμα. Σιωπή)<br />
<br />
Ήταν περίπου άνοιξη. Τα πουλιά τιτίβιζαν. Οι γυναίκες έκαναν ουρές για τον γαμπρό στην αγορά. Πάντοτε δυο- δυο ή τρεις- τρεις πάντοτε ανόητες. Οι άντρες έπαιζαν τον πούτσο τους πιο χαριτωμένα. Τα παιδιά σούβλιζαν ζωύφια και καψάλιζαν τις ουρές των σκύλων με το χαμόγελο της αθωότητας σφιχτοδεμένο απ' τις άκρες των χειλιών τους.<br />
<br />
Σκηνή δεύτερη. Σπίτι. <br />
<br />
Ο Τζακ ξυρίζεται κοιτώντας απ' τον καθρέφτη το αυτοκόλλητο του Τζακ του παραμυθένιου. Το 'χε κολλήσει πριν χρόνια ο Ζόρατ στην πλάτη της λεκάνης. Για χάρη του αγαπημένου του Τζακ. Επειδή ήξερε πως λατρεύει τον Τζακ του παραμυθιού. Για χάρη του Τζακ, του εραστή του που τον λάτρευε. Δεν μπορούσε να ζήσει χωρίς τον Τζακ ο Ζόρατ. Ήθελε να τον βλέπει κάθε μέρα, να του πλένει τις μασχάλες, να του λέει παραμύθια πριν κοιμηθεί. Κι όταν πια ο Τζακ έκλεινε απαλά τα βλέφαρά του αποκοιμόταν κι ο καημένος ο Ζόρατ εξουθενωμένος απ' τον αλύτρωτο πόθο του για τον Τζακ.<br />
<br />
-Ζόρατ, δεν θέλω να μου ξαναμιλήσεις έτσι.<br />
-Πώς έτσι;<br />
-Όπως εχθές.<br />
-Μα Τζακ, ακριβέ μου η δουλειά είναι δουλειά.<br />
-Πώς μπορείς Ζόρατ; Πώς μπορείς; Είσαι αλήθεια τόσο σκύλος; Και το βράδυ;<br />
-Αγάπη μου, σταμάτα να λες ανοησίες! Είναι δυνατόν εγώ, ο τρυφερός Ζόρατ, η παντοτινή σου αγάπη να είμαι σκύλος; Δεν μπορώ να κάνω αλλιώς.<br />
<br />
Σκηνή τρίτη. Στο καταγώγι.<br />
<br />
-Πώς πήγε;<br />
-Τίποτα.<br />
-Τί θα πει τίποτα;<br />
-Ούτε σέντ.<br />
-Γδύσου και θα ρθω να σε γαμήσω μέχρι θανάτου. Να δω αν θα ξαναγίνει. Και για πες κωλόπαιδο, τί έκανες σήμερα και δεν εβγαλες ούτε σέντ. Λέγε. ΛΕΓΕ. ΛΕΓΕ.<br />
Ο Τζακ έβγαλε το παντελόνι δειλά και πρόταξε τα γόνατα του στον Ζόρατ που ήταν γδαρμένα σακατεμένα γεμάτα μελανιές και πάνω στις πληγές ξεραμένο αίμα.<br />
-(σιωπή)<br />
-(σιωπή)<br />
-Χέστηκα.<br />
-(σιωπή)<br />
-Άντε λέγε. Τί είν' αυτά; Πώς;<br />
-Έπεσα.<br />
-(γέλιο.κοροιδία.) Από που αν επιτρέπεται; <br />
-Έπεσα απ' τη φασολιά.<br />
<br />
Είπε ο Τζακ. Και η αυλαία φτερούγισε, έσκουξε και έκλεισε. </div>The Gurgle of Transistorhttp://www.blogger.com/profile/10301836996794827415noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8000367357752439660.post-11549721239630711532011-08-30T08:43:00.000-07:002011-08-30T08:44:30.328-07:00Κλιν- κλον<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="344" src="http://www.youtube.com/embed/TaXqU7hVVhI?fs=1" width="425"></iframe></div>The Gurgle of Transistorhttp://www.blogger.com/profile/10301836996794827415noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8000367357752439660.post-90783886536119779352011-08-29T15:16:00.000-07:002011-08-30T16:44:10.067-07:00Two mouths, a strange one [Weet of kan nie]<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="344" src="http://www.youtube.com/embed/Bfr-qUXjl80?fs=1" width="425"></iframe> <br />
<br />
Τη γνώρισα σε μια στοά, μέσα σ' ένα μικρό καφέ. Κρυβόταν πίσω από την εφημερίδα και τα δάχτυλά της στριφογύριζαν στο στόμιο του ημίψηλου ποτηριού που βρισκόταν ακριβώς μπροστά της θέλοντας λιγότερο από μισή ίντσα για να κολλήσει πάνω στην μπλούζα της. Η μπλούζα της ήταν ριγμένη πάνω στο κορμί της σαν ξένο σώμα. Δεν της εφάρμοζε.<br />
<br />
<br />
Έχετε ώρα; Η ώρα είναι έντεκα παρά δεκατρία λεπτά. Ήταν ακριβόλογη. Δεν ήθελε να της ξεφεύγει η παραμικρή μεταβολή του κόσμου-όπως-τον-ήξερε. Γι' αυτόν το λόγο είχε ένα τεράστιο ρολόι με λεπτοδείχτες, δείχτες που δείχνουν τα δευτερόλεπτα, τα δέκατα των δευτερολέπτων. Αριθμούς με μεγάλα γράμματα που αποδίδουν την ώρα (10: 47), γράμματα που την περιγράφουν (ΕΝΤΕΚΑ ΠΑΡΑ ΔΕΚΑΤΡΙΑ ΛΕΠΤΑ) ενώ όποτε δεν μπορούσε να τη δει πάταγε ένα κουμπί και μια γυναικεία φωνή, κάπως ψυχρή και απόμακρη, την έλεγε τσιριχτά προσθέτοντας στο τέλος ένα ''γλυκιά μου'' (Η ΩΡΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΤΕΚΑ ΠΑΡΑ ΔΕΚΑΤΡΙΑ ΛΕΠΤΑ, ΓΛΥΚΙΑ ΜΟΥ) <br />
<br />
<br />
Έτσι και η τσάντα της. Συμβάδιζε με την οργανωτική της μανία και την εμμονή της τα πάντα να είναι υπό έλεγχο. Ήταν μια τεράστια μαύρη τσάντα, με κρατήματα κάθε είδους, αυτά που βάζεις στον ώμο, αυτά που πατικώνουν τον αγκώνα για να χωθούν στο μαλακό του χεριού ζαρωμένα απ' την πάλη με τα μεγέθη αλλά και λαβή για πιάσιμο. Είχε πάμπολλα ''ραφάκια'' στο εσωτερικό όπου έβαζε από τα πιο χρήσιμα ως τα πιο απίθανα πράγματα, όπως μαντήλια σε διάφορα χρώματα κόκκους ζάχαρης και καρτ ποστάλ, κυρίως καρτ ποστάλ.<br />
<br />
<br />
Είχε καρτ ποστάλ από όλα τα μέρη του κόσμου, πράγμα περίεργο αφού ζούσε σ' ένα μικρό σπίτι στην άκρη του λόφου και κατά κοινή ομολογία κανείς δεν την είχε δει να απομακρύνεται από κει, πέρα από λιγοστές ώρες τη μέρα για να περπατήσει στην πόλη και να πάρει τα απαραίτητα για το σπιτικό της. <br />
<br />
<br />
Δεν μπορώ να φεύγω απ' το σπίτι. Νιώθω ένα αίσθημα εγκατάλειψης, πως αν γυρίσω δεν θα με περιμένει κανείς. Όχι. Πως θα 'χει κατεδαφιστεί και μια άχλη θα καλύπτει ό, τι πριν λίγο καιρό ήταν δικό μου. Δικό μου. Καταλάβατε; Το κράταγα στα χέρια. Δικό μου. Και μετά τίποτα, μετά μηδέν και κενό και θολούρα. Έτσι έλεγε.<br />
<br />
<br />
Τη γνώρισα σ' ένα καφέ ενώ διάβαζε μια εφημερίδα ατσαλάκωτη. Όλα γύρω της τακτοποιημένα εν τάξει. Ο καφές στα αριστερά, το νερό λίγο πιο κάτω και λίγο δεξιότερα ένα μαχαίρι για κάθε ενδεχόμενο, απόλυτα συμμετρικά το καθένα ως προς το άλλο αλλά και ως προς το χώρο που τα περιόριζε, το ασημένιο περίγραμμα του τραπεζιού. Πήγα κοντά της. Μου μίλαγε στον πληθυντικό και απομακρυνόταν όσο την πλησίαζα. <br />
<br />
<br />
Πλησίαζα όλο και περισσότερο. Την άγγιζα στα χέρια στο κεφάλι. Έμπλεκα τα μαλλιά της με τα δάχτυλά μου και άφηνα το κορμί μου να κυματίζει προς το μέρος της μέχρι να την σκεπάσει ολόκληρη. Και την σκέπασε. Και τη στιγμή που όλα ήταν στη θέση τους, που όλα έμοιαζαν τακτοποιημένα και οργανωμένα και απείραχτα μέσα στη φωλιά της αυστηρότητας τους, πετάχτηκαν από μέσα της αγκάθια, πέτρες, γυαλιά, μολύβια και λευκή σκόνη, σκόνη δεκάδες-χιλιάδες-εκατομμύρια κόκκοι σκόνης. Χώθηκε κι εκείνη με το κεφάλι στο ιδιαίτερο αυτό συνωθύλευμα και ανακατεύτηκε και αναμείχθηκε λες και ήταν συστατικό ανάμεσα σ' άλλα μέσα σ' ένα ασταμάτητο μπλέντερ. Μετά βγήκε. Λίγο. Λίγο μετά. Γύρισε τα μάτια της προς το μέρος μου, ανοιγόκλεισε τις βλεφαρίδες και πιασμένη γερά απ' το μπράτσο της καρέκλας μου σιγοψιθύρισε:<span class="hps"> Weet</span> of kan nie<br />
<span class="short_text" id="result_box" lang="af"><span class="hps"></span></span><br />
<br />
<br />
<br />
</div>The Gurgle of Transistorhttp://www.blogger.com/profile/10301836996794827415noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8000367357752439660.post-11679891720703028312011-08-29T12:56:00.000-07:002011-08-29T12:56:51.515-07:00La Mouette<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="344" src="http://www.youtube.com/embed/_NRKEXLbnTg?fs=1" width="425"></iframe></div>The Gurgle of Transistorhttp://www.blogger.com/profile/10301836996794827415noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8000367357752439660.post-19828226921522853802011-08-28T09:26:00.000-07:002011-08-30T08:35:52.723-07:00Έχω τα μάτια της Calla, μέρος 1ο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiJWSbDs6ziag82Z_q0UQ3z84NZiWCJ4VPNYbE4SSN8Lb8iskSg45eKmhRqPXmYQdDUsSwTk9b59rHDlN4S7TQUefFNmIb877TCrKN7TB9Y6GkNe8_b6V57gE6DAYD51Zumd_wjyu2Dkbk/s1600/Lubomir-Tkacik-Circus-Clowns-Emotions-Depression-Contemporary-Art-Neo-Expressionism.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiJWSbDs6ziag82Z_q0UQ3z84NZiWCJ4VPNYbE4SSN8Lb8iskSg45eKmhRqPXmYQdDUsSwTk9b59rHDlN4S7TQUefFNmIb877TCrKN7TB9Y6GkNe8_b6V57gE6DAYD51Zumd_wjyu2Dkbk/s320/Lubomir-Tkacik-Circus-Clowns-Emotions-Depression-Contemporary-Art-Neo-Expressionism.jpg" width="225" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiJWSbDs6ziag82Z_q0UQ3z84NZiWCJ4VPNYbE4SSN8Lb8iskSg45eKmhRqPXmYQdDUsSwTk9b59rHDlN4S7TQUefFNmIb877TCrKN7TB9Y6GkNe8_b6V57gE6DAYD51Zumd_wjyu2Dkbk/s1600/Lubomir-Tkacik-Circus-Clowns-Emotions-Depression-Contemporary-Art-Neo-Expressionism.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><br />
</a></div><br />
<br />
Τα βράδια ονειρεύομαι πως είμαι θαλάσσιος ελέφαντας και πως κάποιος με πιάνει απ' το λαιμό μου γραπώνει τα πίσω πόδια και φυλακίζει στις τσέπες του τα μπροστινά. Παρ' ότι είμαι θαλάσσιος ελέφαντας αναγνωρίζω στο περιβάλλον που ζω ένα ίχνος υπαλληλικής εγρήγορσης. Μάλλον είμαι ιδιωτικός υπάλληλος ίσως τράπεζας κι έχω να πω πως οτιδήποτε περιέχει οικονομική συναλλαγή μου φέρνει φτάρνισμα. Το διαπίστωσα μόλις μια κυρία με καπελαδούρα και σηκωμένο ποδόγυρο μου ζήτησε 20,000 πορτοκαλάδες με αντάλλαγμα να περάσω μια φλογερή νύχτα πόκερ μαζί της. Αν με κέρδιζε. Και φανταστείτε θέαμα, ω θε μου Παντοδύναμε, να παίζω εγώ ένας ελέφαντας με μια μικροσκοπική κυρία, πράγμα που ξέχασα ν' αναφέρω, και άλλους πόκερ, με την αγωνία ζωγραφισμένη στο κουτελό μου αν θα κάνω φλο του άσου ή θα φύγω με 20,000 λιγότερες πορτοκαλάδες. Γιατί είναι ένα καίριο πλήγμα για μένα, όπως μπορείτε να καταλάβετε, να ξεπαστρέψω 2 στρέμματα πορτοκαλεώνων για να πληρώσω την κλίση μου προς κάθε είδους περιπέτειες, ακόμα κι όταν είναι τόσο εξοντωτικές. Αλλά δεν μπορώ, δεν μπορώ να μην εισακούω τα πάθη μου, όταν αυτά τυραννούν την καρδιά μου και την τρώνε μέρα-τη-μέρα όπως τα όρνια το συκώτι του Προμηθέα.<br />
<br />
Η νύχτα ήταν σκεπασμένη μ' ένα καραβόπανο χρονισμένο, έτσι ξεβαμμένη που ήταν κι έμοιαζε περισσότερο με ανήλιαγη μέρα παρά με νύχτα. Συγκεντρωθήκαμε όλοι έξω από ένα μεγάλο πλοίο, τετράγωνο με μια μικρή μυτούλα μπροστά, όπως ήτανε προκαθορισμένο. Το πλοίο ήτανε της μικροκαμωμένης κυρίας με την οποία θα κονταροχτυπιόμουν στο πόκερ. Το χιόνι έπεφτε απαλά πάνω στα κεφάλια μας σαν φρεσκοπλυμμένο ρούχο και μας άφηνε μ' ένα ρίγος παγωνιάς και αστάθειας, να πλανιόμαστε αδύναμοι με βλέμμα απλανές αλλά κατά βάθος απόλυτα προσηλωμένοι στο στόχο μας, λες και η μπλούζα μας -όχι για μένα που είμαι ελέφαντας, οι μπλούζες των άλλων- είχαν αγκιστρωθεί από μια πιάστρα, έναν γάντζο τόσο καλοβαλμένο που δεν μπορούσαν με τίποτα να ελευθερωθούν.<br />
<br />
Καθώς περιμέναμε έξω από το πλοίο κάποιος επιτέλους να ανοίξει την μεγάλη ξύλινη πόρτα που έμοιαζε με στήριγμα παρασκηνίου του τσίρκο, μια εκκωφαντική σιωπή πλημμύρισε το χώρο. Μιλάγαμε, και μάλιστα εντονότατα. Εγώ δε ήμουν ασταμάτητος, καθώς ό, τι θέμα και να ανοίγαμε έβρισκα, παράδοξα, πως μ' ενδιαφέρει τόσο πολύ που ένιωθα πως κι η ζωή μου εξαρτίοταν ακόμη απ' αυτό. Όμως η μικροσκοπική κυρία, όχι μόνο σιωπούσε αλλά απ' τα πλευρά της το κεφάλι της και κάθε κομμάτι του σώματος της κι απ' όλα μαζί ανέβλυζε μια σιωπή τόσο φυσικά και ανεμπόδιστα όπως το νερό αναβλύζει από μια πηγή ή το αίμα από την ανοιχτή πληγή στον πίσω τένωντα του ποδιού.</div>The Gurgle of Transistorhttp://www.blogger.com/profile/10301836996794827415noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8000367357752439660.post-55288153613785480362011-08-28T03:20:00.000-07:002011-08-28T03:21:30.193-07:00Close of a long day...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="295" src="http://www.youtube.com/embed/DRv0c_ADMxQ?fs=1" width="480"></iframe></div>The Gurgle of Transistorhttp://www.blogger.com/profile/10301836996794827415noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8000367357752439660.post-58492968504496144462011-08-25T14:33:00.000-07:002011-09-02T06:47:59.265-07:00Ζαμπόν<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhR6uGyMGvOBep_gkncZKgcDeTyJ5CN0qsHHtcLk8jc1LEAQZN23FUjRIGmvjLHhZS92CEcE9QqomrRDo_d0xcPkMu4MONMcc4ySI_3K3AZMAZJNBAwwWO4tDEgRYTkqSHuCPak8Zd7CGU/s1600/mill165.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhR6uGyMGvOBep_gkncZKgcDeTyJ5CN0qsHHtcLk8jc1LEAQZN23FUjRIGmvjLHhZS92CEcE9QqomrRDo_d0xcPkMu4MONMcc4ySI_3K3AZMAZJNBAwwWO4tDEgRYTkqSHuCPak8Zd7CGU/s320/mill165.jpg" width="302" /></a></div><br />
<br />
Σε πήραν τα χρόνια<br />
μέσα σ' ένα ραφτάδικο<br />
ξύπνα, πάρε μου το μπουκάλι απ' το χέρι<br />
δες τα μάτια μου που όλο αδειάζουν<br />
τα δικά σου είναι ακίνητα σαν πολυκατοικίες<br />
θα σε βρω<br />
δεν θα με βρεις<br />
δώσμου μια μπουνιά<br />
κι αν δεν;<br />
θα σαπίσεις μες στη γυάλα με τα χρυσόψαρα<br />
τα κόκκαλά σου θα λιώσουν σα χιονόνερο<br />
θα σου φάνε τα μάτια<br />
μηχανοδηγοί<br />
οξειδωμένα αγάλματα στην κατάψυξη<br />
ζαμπόν<br />
ναι<br />
ναι;<br />
ναι<br />
οπωσδήποτε. </div>The Gurgle of Transistorhttp://www.blogger.com/profile/10301836996794827415noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8000367357752439660.post-62286783004010255072011-08-21T10:36:00.000-07:002011-08-21T16:47:15.910-07:00Vincent Moon: Κάτι περισσότερο από μια εκδρομή<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">Ο Vincent Moon ταξιδεύει. Ταξιδεύει για να κινηματογραφήσει σπάνιους μουσικούς, σπάνιες φωνές, στιγμές δυσεύρετες μέσα στο αναιμικό πέρασμα του χρόνου. Εντελώς απροσδόκητα, μιας και δεν το προγραμμάτιζα όταν ξεκίνησα να γράφω την ανάρτηση, μου ΄ρχεται να κάνω μια ανάλυση της ζωής του σύγχρονου ανθρώπου. Το αποφεύγω όμως, γιατί μάλλον θα καταλήξει σε μια γενικευμένη απλούστευση ''όλα μοιάζουν μίζερα''. Επιπλέον, δεν μπορείς να ξεφύγεις από τις δεδομένες κοινοτοπίες ''κυριαρχεί η απομόνωση'', ''αγώνας δρόμου'', ''φαντασιώσεις χωρίς κανένα αντίκρυσμα''. Η αλήθεια είναι πως δαπανάται η ζωή μας μέσα σε μη- τόπους, χώρους που δεν ασκούν καμία απολύτως επίδραση πάνω μας. Χώρους δίχως συμβολικό φόντο που απλώς μας περιορίζουν μέσα στην ασφυκτική τους ασημαντότητα, με σκοπό να εκπληρώσουμε απλώς μια υποχρέωση. Ο Vincent Moon όμως, για να επιστρέψω σ' αυτόν μετά το αυτοαναφορικό παραλήρημα μου, έχει επανεφεύρει τους τόπους που μας χωράνε καθ' ολοκληρίαν. Δεν τους έχει ξαναβρεί, τους έχει επανεφεύρει. Ένας τέτοιος είναι ο δρόμος, όπου η ψηλάφηση του εαυτού συναντά την συναναστροφή και τα όρια των μικρόκοσμων παύουν να εννοούνται ως σαφείς διαχωριστικές γραμμές παρά ξεχύνονται σε ένα ατελείωτο παιχνίδι αναζήτησης του χαμένου (ή καλά κρυμμένου) θησαυρού. Στο δρόμο ζει και ο Vincent Moon από το 2009 πειραματιζόμενος με περαστικούς ενώ ταξιδεύει για να κινηματογραφήσει indie, κυρίως, μουσικούς.<br />
<br />
Επειδή όμως κανένας λόγος και καμία προοπτική του δεν μπορεί να εξαντλήσει την πραγματικότητα, και δη όταν είναι τόσο γοητευτική, θα δώσω το λόγο σε ένα από τα Take Away Shows του:<br />
<br />
<iframe frameborder="0" height="225" src="http://player.vimeo.com/video/11517881?title=0&byline=0&portrait=0" width="400"></iframe><br />
<a href="http://vimeo.com/11517881">Take Away Show #103 _ FERNANDO MILAGROS (part 1)</a> from <a href="http://vimeo.com/vincentmoon">Vincent Moon / Petites Planètes</a> on <a href="http://vimeo.com/">Vimeo</a>.</div>The Gurgle of Transistorhttp://www.blogger.com/profile/10301836996794827415noreply@blogger.com0