Banksy και ορισμένες σκέψεις

Ο Banksy ξαναχτύπησε. Αυτή τη φορά με ένα έργο κατά της παιδεραστίας. Περισσότερα θα δείτε εδώ

Το έργο αυτό αποτέλεσε αφορμή για μια σωρεία σκέψεων που με κατέκλυσαν σχετικά με το ξετύλιγμα του μίτου της παιδεραστίας. Και πιο συγκεκριμένα για τις κοινωνικές συμβάσεις που εκάστοτε το ντύνουν και μας το παρουσιάζουν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, τον ποινικό ή τον παιδαγωγικό. Μου ήρθε στο μυαλό το Συμπόσιο του Πλάτωνα, όπου ο παιδικός έρωτας των αρχαίων παρουσιάζεται σχεδόν ιερός αφού αποτελεί την καταλυτική αρχή της κοινωνικής χειραφέτησης του νέου και την μύησή του στον κόσμο των ιδεών. Έτσι, η σχέση του ερώμενου (παιδιού) με τον εραστή του (άντρα μεγαλύτερης ηλικίας που έχει και τον ενεργητικό, ή καλύτερα μυητικό ρόλο, στη σχέση) στις διάφορες περιοχές της αρχαίας Ελλάδας, εκτός από ορισμένες πόλεις που αποτέλεσαν εξαίρεση στο ευρέως διαδεδομένο έθιμο της παιδεραστίας, πήρε χροιά κοινωνικοποίησης με αρκετές επιμέρους διαφοροποιήσεις. Τελικά, είτε η σχέση των δυο κατέληγε σε σχέση ζωής και συμπόρευσης είτε σύντομα διασπαζόταν δεν έπαυε να σημαίνει την ένταξη του παιδιού στον κόσμο του ενήλικου άντρα, του πολιτικού άντρα και τον ιδεολογικό εξοπλισμό του.

Έπειτα, στα χρόνια του ρομαντισμού ο νεαρός άντρας, όπως και η νεαρή γυναίκα, έγιναν το υποκείμενο της έμπνευσης και τελικά του ερωτικού πόθου, είτε ανεκπλήρωτου και πλατωνικού, όπως συνηθίζουμε να το λέμε, είτε εμπράγματου και τελειωμένου. Οι ρομαντικοί θεωρούσαν πως η ήβη και η νεότητα είναι οι κατ' εξοχήν ηλικίες του ανθρώπου, στις οποίες το πνεύμα διεγείρεται και το σώμα εμπλέκεται σε πάθη. Με οδηγό τον ιδανισμό και τον συνακόλουθο περφεξιονισμό, ο άνθρωπος είναι ωραίος ως νέος, το σώμα του ανθίζει, τα κάλλη της νεότητας τον στολίζουν ενώ τον διέπει και αναδύεται από μέσα του το πνεύμα της νεότητας και η εμπαθής, ακραία παραφορά του. Μέσα στα πλαίσια αυτά, είναι χαρακτηριστικό πως οι δυο μεγαλύτεροι ρομαντικοί ποιητές, ο Μπάυρον και ο Κίτς, πέθαναν σε τόσο νεαρές ηλικίες, διατηρώντας έτσι ανέπαφο το σώμα και το πνεύμα από τον μαρασμό των γηρατειών και τις ιδανιστικές εκπτώσεις τους.

Στα χρόνια μας, η παιδεραστία έχει ποινικοποιηθεί, η απαρασάλευτη ομορφιά της νεότητας ωστόσο παραμένει, και θα παραμένει εσαεί, ένα γρανάζι της αρχαίας βιομηχανίας του ωραίου, όπως έλεγε και ο Βαλερύ. Η αλήθεια είναι πως η σεξουαλική πράξη χωρίς τη συγκατάνευση και των δυο πλευρών είναι αποτρόπαιη και δεν έχει σχέση με τον παιδαγωγικό ρόλο του ''ἐρᾶν τῷ ἐφήβῳ'' αλλά ούτε και με την αισθητική καλλιέπεια. Η άσκησή του είναι και οφείλει να 'ναι αξιόμεμπτη και ο αγώνας για τον περιορισμό του δεν μπορεί παρά να κρίνεται, τουλάχιστον, ως γενναία πράξη.

Ο Banksy λοιπόν πιστός στις αγωνιστικές του καταβολές σχολιάζει αυτή τη φορά ένα κοινωνικό φαινόμενο. Και το καυτηριάζει. Η απλότητα μάλιστα της καλλιτεχνικής αυτής κατάθεσης παρουσιάζει τόσο ξεκάθαρη, και το 'χουμε ανάγκη αυτό.

Σύντομα, ο αφαιρετικός και ουσιαστικός Banksy ξαναχτύπησε!