Γαμιέμαι στη Ραστώνη

Μια κυριακή είναι τόσο απρόβλεπτη όσο η σελίδα με τα περιεχόμενα. Μπορεί να ξυπνήσεις με βαρύ κεφάλι και να σκεφτείς πως θα μπορούσε να είναι οποιαδήποτε άλλη μέρα, γιατί για Κυριακή δεν σου κάνει. Αλλά ενδέχεται να ξυπνήσεις μ' αυτή τη διαύγεια χωμένη στην κόρη του ματιού που τη βλέπεις όταν γλυκοχαράζει να περιφέρεται στα πιο ανθισμένα λουλούδια ενός κήπου, να χορέψεις, να κατουρήσεις χορεύοντας, να πλύνεις τα δόντια σου χορεύοντας και να πας να πας... ε κάπου μακριά. Μέσα σ' έναν πίνακα. Ή στο γειτονικό καφενείο. Ή στο κέντρο μια ωραίας πόλης. Μπορεί η ζωή να μην είναι όπως την περιμέναμε, άλλα μας υποσχέθηκαν και άλλα έχουμε να αντιμετωπίσουμε, μπορεί η σκόνη πάνω στα παλιά βιβλία να μην φεύγει πάντοτε και το παρελθόν να κουμαντάρει τη ζωή αλλά στη σκέψη μου υπάρχει μια θέση μέσα σ' ένα γήπεδo ή σ' ένα ωραίο λουναπαρκ ή στη γειτονιά των ονείρων σου ή στο κορμί των ονείρων σου που αναμένει εσένα να καθήσεις πάνω της. Γλυκά. Και να γλύψεις το παγωτό σου ή να μασήσεις κανένα τετράφυλλο. Και αυτό θα πει Ραστώνη. Υπέροχη ραστώνη. Ευτυχία. Τα παιδιά που κάθονται στη Λόντου των Εξαρχείων, από την πάνω μεριά του Χασάν χαζεύοντας μια σκισμένη προκήρυξη είναι ευτυχισμένα. Τα παιδιά που μιλάνε για τον Νταλί στις 4 το πρωί στην Καλλιδρομίου ενώ στην ουσία γλυκοκοιτάζουν τον διπλανό ή την διπλανή τους ειν' ευτυχισμένα. Όσοι πίνουνε πρωινό καφέ στο Κουτί κατά μήκος της Ανδριανού και σχεδιάζουν το επόμενο ταξίδι τους που δεν θα γίνει παρά σε τρεις αιωνιότητες επειδή η τσέπη τους χάσκει άδεια, ειν' ευτυχισμένοι. Όσοι βρίσκουν ένα κρυφό μέρος, τη μικρή πλατείτσα λίγο πιο πάνω απ' το μετρό της Ακρόπολης ή ένα συνοικιακό καφέ στα Πατήσια, αλήθεια έχω τόσα να θυμάμαι από σένα, ή τρέχουν αλαφιασμένοι στην Βραζιλιάνα για να πιούν και να μιλήσουν για καθίκια και παρτούζες όσοι αγαπούν όσοι μεθούν που αγαπούν όσοι τη βγάλανε άυπνοι σε ξενοδοχεία, ήπιαν τον πόνο του διπλανού τους με τη σέσουλα και σηκώνουν το χαμόγελο τους με μπουλτόζα, όσοι μιλάνε λίγο κ δέρνουν πολύ όσοι δέρνουν περισσότερο απ' όσο μιλάνε, ειν' ευτυχισμένοι. Όσοι ξέρουν την εσοχή που σχηματίζουν τα βραχάκια στη Γλυφάδα, το ξημέρωμα στο Λυκαβηττό με σάντουιτς και βρώμικα φιλιά, την Τριπόδων και τα μικρά σινεμαδάκια, τη σκοτούρα της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, τα νεοκλασικά ετοιμόρροπα πια σπίτια πίσω απ' το Καλλιμάρμαρο, τους ωραίους τρελούς στο Παγκράτι δίπλα απ' το οινομαγειρίο και την πλέμπα με τα λευκόξανθα μαλλιά του Μεταξουργείου. Όσοι ήπιαν καφέ στο αίθριο της Ηλιούπολης έχοντας τον Σαρωνικό στα πόδια τους, ονειρεύτηκαν να έχουν για δικό τους το σπίτι με τις τεράστιες κούκλες στο λόφο Πανί, ήπιαν βενζίνη και την κατάπιαν με ευχαρίστηση. Όσοι λένε να πάνε θέατρο αλλά καταλήγουν με θεατρίνες. Όσοι λένε να πάνε σινεμά και κάνουν κύκλους το Φιλοπάπου. Όσοι έχουν δει την απόλυτη Ομορφιά μια μέρα στην Πατησίων με κλειστά παράθυρα ακούγοντας Χατζιδάκι και μένουν κόκαλα μπροστά στο νεκροταφείο που έχουν στην ποδιά τους. Είναι ευτυχισμένοι.



Θέλω περισσότερο:

1) Buster Keaton

2) Bombay Bicycle Club





3) περισσότερο κινέζικο

4) περισσότερες ηλίθιες ταινίες

5) περισσότερους τρελούς που να γελάνε

6) περισσότερη ελευθεριότητα

7) περισσότερα πρωινά

8) τη ραστώνη της ευτυχίας...

9) περισσότερο τίποτα