Με λένε Ρόζα και τον παίζω όλη μέρα με Μπετόβεν, Λιστ και Φιτζέραλντ. Κατά τις 10 το πρωί βάζω τις γόβες μου και βγαίνω στη γειτονιά. Παίρνω δυο φρατζόλες ψωμί και τραβάω για την πλατεία. Ρωτάω τους μάγκες ''Τί χαμπάρια;''. Κι όταν το καύκαλό μου πυρώνει απ' τον ήλιο πέφτω με τη φούστα μου στο συντριβάνι και βγάζω γούστα. Αν κανείς μου χωθεί άγρια του λέω ''Βγες στην αγορά''. Κάνω τις μάσες μου στη γύρα, χαιδεύω τα παιδικά μουτράκια και περίλυπη σαν την αμαρτία που ξύνει τα πόδια της, λέω στα κορίτσια που φλέγονται ''Μου πετάς το κασκέτο σου με τη μύτη μπροστά''. Δεν γυρίζω σπίτι. Όλη μέρα στο κόζι, ανεβοκατεβαίνω τα πεζοδρόμια, αλείφω τις μασχάλες μου με τριαντάφυλλο. Χαζεύω αλήτες, που μόλις γυρίσαν απ' τα μπαρ μεθυσμένοι, καυλωμένοι και έτοιμοι για τσαμπουκά χουφτώνουν καμία αλανιάρα ανοίγουνε το φερμουάρ και τα δείχνουνε στον διπλανό. Τί τους λέω; ''Θες να μου τον πιείς;'' , και κόβουν βήχα. Πίνω καφέ με τη γειτόνισσα, βάζουμε μπουγάδα και τα γέλια μας ακούγονται ως το τέλος του δρόμου. Και τί έχει το τέλος του δρόμου; Χρώμα, μόνο χρώμα. Και τί έχει η καρδιά μου; Τραγούδι, μόνο τραγούδι. Κι αν καμιά φορά με πιάσει ο διάβολος και μαστουρώσω απ' τη θλίψη να σου πω τί βλέπω. Είμαι η Ρόζα η ερωτιάρα, με το γεμάτο κοφίνι. Κι αν το δικό σου έχασες, στείλε μου να το βρούμε μαζί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου